Lucia Dlugoszewski to zapomniana kompozytorka, skupionej wokół Johna Cage'a, nowojorskiej szkoły eksperymentalnej. Co ciekawa, urodziła się w 1925 roku w rodzinie emigrantów z Płocka i do końca życia pisywała poezję w języku Mickiewicza oraz zapraszała przedstawicieli amerykańskiej elity artystycznej na polskie obiady. W swej twórczości skupiała się na dźwięku jako takim, prezentowanym w ramach utworów o medytacyjnym lub - wręcz przeciwnie - żywiołowym, dzikim charakterze. Te poszukiwania przyniosły jej w latach 70. między innymi zamówienie od Nowojorskich Filharmoników oraz prestiżową Koussevitzky International Recording Award. O tym, że zmarła w 2000 roku artystka popadła w zapomnienie na ponad dwie dekady zadecydował bez wątpienia jej trudny charakter, ale też konflikt z Johnem Cage'em oraz rzucająca się w oczy odrębność jej muzyki na tle głównych nurtów epoki.

 

O tym, że do twórczości Lucii Dlugoszewski zdecydowanie warto wracać, przekonani są między innymi Instytut Adama Mickiewicza oraz wiodący europejski zespół nowej muzyki Klangforum Wien. Automatophone wspiera te organizacje w rozbudowanym projekcie badawczo-fonograficzno-koncertowym zmierzającym do przywrócenia dzieł polsko-amerykańskiej kompozytorki do kanonu sztuki XX wieku.